Grande finale?

Van een benauwde huiselijke sfeer in de Toulouse naar een woeste achtervolging tot zelfs een aderlatend einde, zo kun je toch wel 'het meisje dat uit de lucht kwam vallen' verder beschrijven. Onze zelfverzekerde Marian tovert zich weer om tot allerlei meisjes, die helemaal anders zijn van karakter en zelfs andere mannen kunnen beminnen!

In de laatste 150 pagina's van het boek blijft het boek eigenlijk vrij open. Niets van wat er gebeurt is sluit een volgende gebeurtenis echt uit of verraadt of het boek met een happy of een bad end gaat afsluiten.
Zo zien we onze hoofdpersonage, hoe ze ook genoemd wordt, van haar rustige verzetsgebied van Toulouse afdalen naar het zeer gevaarlijke Parijs om een oude minnaar te overtuigen mee te gaan naar het 'veilige' Groot-Brittanië.
Zoals je wel al ziet krijgt het verhaal niet echt een ander kantje: noch rozer, noch zwarter. Maar het blijft de hele tijd dezelfde angstige sfeer behouden. Deze angstige sfeer wordt niet gecreëerd door zeer dodelijke gevechten waar zij een krijgsmeesteres is, zoals de tegenwoordige hollywoodfilms, maar je kruipt in het hoofd van 'ons' Marian en beleeft de gevaren die op het eerste zicht niet zo dodelijk zijn, met de angst die ze eigenlijk werkelijk mensen zouden moeten treffen.
Ter illustratie: Marian onder de schuilnaam Anne-Marie reist af naar het dodelijke, voor de spionnen toch, Parijs. En hoewel ze eigenlijk helemaal niet gevolgd wordt en ze niet gevolgd kan worden, omdat ze voor de eerste keer naar die contreien reist. Bekruipen de kriebels je toch door hoe voorzichtig Anne-Marie alles aanpakt om zeker niet met een gat in haar hoofd te eindigen.
Maar doordat je alles beleeft: spanning, liefdesleven, eigenlijk echt gewoon alles, door het hoofd van het vrouwelijk hoofdpersonage, krijg je wel ergens een kleffe boek, die de maatschappij meer zal aanschrijven als vrouwen/ meisjes boek dan echt een unisex boek (als je een onderscheid kunt maken van mannen- en vrouwenboeken natuurlijk). Uiteindelijk wordt dit probleem verholpen door een spannende 30 pagina's op het einde van het boek.

Een gevuld boekje dus dat je wel eens plezier kan beleven. Maar geen spannend boekje waar je je kostbare vrije tijd aan wil verdoen door het jaar heen, meer een boekje om in Spanje tijdens je vakantie aan het zwembad rustig met een cocktail te consumeren. Wel spijtig van het slecht open einde...

Te midden van alle spanning

Van een informatieve tekst over een fictief personage ontwikkelt dit verhaal zich tot spannende roman. Maar kennen we Marian nog wel en kent zij zichzelf nog?

Het boek lezen lijkt voor mij zeer veel op het bevaren van een rivier: In het begin, kan je deze nog niet bevaren en moet je je voorthelpen op eigen kracht, bij het boek verhaalt zich dit dan in informatieve teksten over Marian haar leven en alles wat zij voelt.

Dan, als onze bron tot een beekje is uitgegroeid, kunnen we al meegaan met de stroom van het boek, maar toch komen we nog wel ondiepe stukken tegen, waar we eens het boek neerleggen om TV te gaan zien.

Maar nu is onze beek toch wel aangezwollen tot een waterweg van betekenis, met soms eens een dwarsligger zoals een boot.

Hopelijk wordt deze stroom nog een echte rivier, waar je wordt in meegesleurd, maar met mijn schamele 158 bladzijden, weet ik dit nog niet zeker.

Buiten het wisselende leestempo, valt mij de hoofdpersonage ook wat tegen.

Niet omdat het een meisje is, maar omdat ze veel aliassen heeft en dat er achter elk van deze aliassen ook nog een volledig ander karakter gelegen is.

Zo draagt ze in Engeland 3 namen, in Frankrijk 2 en de namen blijven exponentieel aangroeien.Gelukkig stelt de rest van het boek mij wel tevreden. Zoals het feit dat de auteur levensechte situaties blijft creëren en alhoewel de echte situaties van het verzet in de tweede wereldoorlog voor de Hollywood-gewende generatie op het vlak van spanning op niets trekken. Dan nog weet Simon Mawer een spannend stukje lectuur neer te pennen.

Terwijl Marian Sutro niet weet of ze nu Alice, Anne-Marie Laroche of nog iemand anders is, weet ik zeker dat het meisje dat uit de lucht kwam vallen een stukje literatuur is waarmee je je niet gaat vervelen. 

Wie & wat

Over het boek:

De korte inhoud van het boek:

Engeland, jaren veertig. Marian Sutro heeft net de middelbare school afgerond en wil zich nuttig maken tijdens de oorlog. Als enige van haar medeleerlingen spreekt ze Frans, waardoor ze de aandacht trekt van Mr Potter, een rekruteringsofficier voor de Britse geheime dienst. 

Marian wordt opgeleid tot spion en heeft een missie waarvan de uitkomst de afloop van de oorlog zou kunnen beïnvloeden. Daarvoor heeft ze ook de hulp nodig van Clement Pellier, eens een jeugdliefde van Marian, nu een wetenschapper die een nieuw type wapen ontwikkelt. 

Het meisje dat uit de lucht kwam vallen is een avonturenroman over een bijzonder meisje dat buitengewone keuzes moet maken. Dit prachtige verhaal over verraad en liefde in oorlogstijd is gebaseerd op historische feiten.

Een recensie van dit boek geplukt van het internet, vind je op deze site:

http://www.telegraph.co.uk/culture/books/bookreviews/9272512/The-Girl-Who-Fell-From-The-Sky-by-Simon-Mawer-review.html

Over de auteur:

Veel valt er over de Simon Mawer niet echt te vinden, wel vindt je vaak een verwijzing terug naar zijn bekendste boek: The Glass Room, waar hij 'the Man Booker Prize' voor heeft gekregen.

Hier een klein filmpje over Simon Mawer die The Glass Room bespreekt:

Waarom dit boek?

Het boek lag in de schijnwerpers bij de bibliotheek en van alle boeken die erbij lagen lonkte dit boek zijn kaft het hardste naar mij. Als dan ook nog eens zijn korte inhoud mij aansprak, was ik helemaal verkocht aan dit boek.